Jedna ze spraw którą poruszył w swoim wyroku NSA (wyrok z 30.11.2018, I OSK 144/17) dotyczyla między innymi obowiązku uiszczania opłat sądowych w postępowaniu sądowoadministracyjnym przez organizację pożytku publicznego.

Zgodnie z art. 239 & 2 p.p.s.a: ,,Nie mają obowiązku uiszczania opłat sądowych organizacje pożytku publicznego, działające na podstawie przepisów o działalności pożytku publicznego i o wolontariacie, w sprawach własnych, z wyjątkiem spraw dotyczących prowadzonej przez te organizacje działalności gospodarczej, a także organizacje pozarządowe oraz podmioty wymienione w art. 3 ust. 3 ustawy z dnia 24 kwietnia 2003 r. o działalności pożytku publicznego i o wolontariacie (Dz.U. z 2018 r. poz. 450, 650 i 723) w sprawach własnych dotyczących realizacji zleconego zadania publicznego na podstawie przepisów o działalności pożytku publicznego i o wolontariacie“.

NSA w wyroku z 30.11.2018 r. (I OSK 144/17) stwierdził: ,,Wskazać bowiem przyjdzie, że wbrew twierdzeniom skarżącego Stowarzyszenia, nie korzysta ono ze zwolnienia podmiotowego od obowiązku uiszczania opłat sądowych w niniejszym postępowaniu, o którym stanowi art. 239 § 2 p.p.s.a. W treści tego przepisu ustawodawca posłużył się określeniem “sprawa własna” organizacji pożytku publicznego, nie definiując tego pojęcia. Skoro jednak ustawa z dnia 24 kwietnia 2003 r. o działalności pożytku publicznego i o wolontariacie (Dz.U. z 2018 r., poz. 450) reguluje “zasady prowadzenia działalności pożytku publicznego przez organizacje pozarządowe w sferze zadań publicznych, współpracy organów administracji publicznej z organizacjami pozarządowymi oraz współpracy, o której mowa w art. 4d”, a działalnością pożytku publicznego jest “działalność społecznie użyteczna, prowadzona przez organizacje pozarządowe w sferze zadań publicznych określonych w ustawie”, to pojęcia “sprawy własnej” jako kategorii wyodrębnionej w art. 239 § 2 p.p.s.a. nie należy wiązać i utożsamiać z działaniami statutowymi podejmowanymi w ramach zadań publicznych określonych w ustawie o działalności pożytku publicznego i o wolontariacie. Utożsamianie takie podważałoby sens wyodrębniania kategorii “sprawy własnej” organizacji pożytku publicznego, działającej na podstawie przepisów o działalności pożytku publicznego i o wolontariacie. Należy przyjąć, że “sprawa własna” w rozumieniu art. 239 § 2 p.p.s.a. to taka sprawa organizacji pożytku publicznego, która pozostaje poza zakresem statutowej sfery zadań publicznych, w ramach których prowadzona jest działalność pożytku publicznego. W świetle powyższych uwag nie ma również podstaw do przyjmowania, że sprawa organizacji pożytku publicznego działającej na podstawie przepisów o działalności pożytku publicznego i o wolontariacie staje się “sprawą własną” z tego tylko powodu, że jest inicjowana przez tę organizację. Jeżeli sprawa organizacji pożytku publicznego działającej na podstawie przepisów o działalności pożytku publicznego i o wolontariacie jest sprawą mieszczącą się w sferze statutowych zadań publicznych określonych w ustawie o działalności pożytku publicznego i o wolontariacie, to nie ma charakteru “sprawy własnej” w rozumieniu art. 239 § 2 p.p.s.a. niezależnie od tego, czy postępowanie w tej sprawie było zainicjowane przez tę organizację, czy też organizacja ta przystąpiła do udziału w toczącym się już postępowaniu w tej sprawie (por. m.in. wyrok NSA z 30.11. 2018 r., sygn. akt I OSK 159/17 oraz powołane tam dalsze orzeczenia NSA).