WSA w Łodzi w wyroku z dnia 9 maja 2017 r. (II SAB/Łd 302/16) kontrolował proces realizacji prawa do informacji , w trakcie którego ,,Zarząd Oddziału ZNP w S. złożył wniosek o udostępnienie: kserokopii arkuszy organizacyjnych II Liceum Ogólnokształcącego A w S. za rok szkolny 2014/2015, 2015/2016, 2016/2017 wraz ze wszystkimi aneksami, a także planów zajęć nauczycieli za rok szkolny 2014/2015, 2015/2016, 2016/2017.”.

Podmiot zobowiązany udzielił odpowiedzi przekazując ,,pismo przewodnie wraz z załącznikami: trzema kserokopiami fragmentów arkuszy organizacyjnych II Liceum Ogólnokształcącego A w S. za rok szkolny 2014/2015, 2015/2016, 2016/2017 bez aneksów oraz bez informacji czy takie aneksy istnieją i ile ich było; kserokopiami, dokumentów nie posiadających nazwy, a jedynie dopisane ręcznie lata szkolne co mogło sugerować, że były to tygodniowe rozkłady zajęć edukacyjnych za rok szkolny 2014/2015 (2 szt.), 2015/2016 (3 szt.) i 2016/2017 (1 szt.). Na żadnym z nich nie było informacji w jakim czasie obowiązywały.”

W odpowiedzi na skargę Dyrektora II Liceum Ogólnokształcącego A w S., działając na podstawie art. 54 § 3 p.p.s.a., uwzględnił złożoną skargę w całości. W załączeniu do odpowiedzi na skargę przekazał wnioskowane przez stronę skarżącą informacje, wskazując, iż jest to “całość dokumentacji objęta wnioskiem”.

Organ ponadto zaznaczył, że w wykonaniu dyspozycji przepisu art. 54 § 3 p.p.s.a. uznał, że działanie organu nie nosiło znamion rażącego naruszenia prawa, a to wobec wykonania żądania strony skarżącej poprzez udzielenie informacji publicznej w dniu 19 października 2016r., zaś udzielenie jej w wymiarze niepełnym tj. bez wskazania danych identyfikujących poszczególnych nauczycieli wynikało z przyjętej przez organ wykładni przepisu art. 5 ust. 2 ustawy o dostępie do informacji publicznej.

W związku z powyższym organ wniósł o nieuwzględnienie wniosku strony skarżącej o obciążenie organu grzywną w związku z rażącym naruszeniem prawa.

Organ wyjaśnił, że nie odmówił udzielenia informacji publicznej w drodze decyzji, uznając, iż dyspozycja wniosku została wykonana i udostępniono wnioskodawcy żądane dokumenty – w zakresie ograniczonym przepisami ustawy o dostępie do informacji publicznej, tj. iż prawo do informacji publicznej podlega ograniczeniu ze względu na prywatność osoby fizycznej lub tajemnicę przedsiębiorcy. Organ uznał, iż jest zobowiązany chronić dane osobowe nauczycieli zatrudnionych w palcówce. Stanowisko w tym zakresie oparł na podstawie ogólnodostępnych interpretacji w tym zakresie tj. na podstawie artykułu zawartego w serwisie oświatowym (źródło http://www.oswiata.abc.com.pl/czytaj/-/artykul/czy-proiekt-arkusza-organizacyjnego-szkoly-to-informacja-publiczna) oraz opinii prawnej sporządzonej na zlecenie Związku Nauczycielstwa Polskiego zawartej na stronie www.podkarpacie.znp.edu.pl. Z treści wskazanej opinii wynika, że w arkuszach organizacji szkoły zamieszczone są m.in. dane osobowe nauczycieli i innych pracowników szkoły, tj. m.in. imiona i nazwiska, stopnie awansu zawodowego, kwalifikacje. Dlatego też dyrektor szkoły powinien udostępniać wnioskodawcy arkusz organizacji szkoły, w sposób uniemożliwiający ujawnienie danych osobowych pracowników szkoły. Organowi nie była znana okoliczność, iż w świetle najnowszego orzecznictwa Naczelnego Sądu Administracyjnego, nauczyciele są osobami pełniącymi funkcje publiczne, co oznacza, iż wynikające z art. 5 ust. 2 ustawy o dostępie do informacji publicznej ograniczenie prawa do informacji publicznej nie dotyczy informacji o nauczycielach jako o osobach pełniących funkcje publiczne, mających związek z pełnieniem tych funkcji, w tym o warunkach powierzenia i wykonywania funkcji.

WSA rozpatrując skargę stwierdził: ,,Rodzi się natomiast pytanie, czy skarga na bezczynność w zakresie udostępnienia informacji publicznej może być “uwzględniona w całości” w rozumieniu art. 54 § 3 p.p.s.a. poprzez udostępnienie informacji, w związku z obowiązkiem orzeczenia o dalszych żądaniach skargi (o których mowa w art. 149 § 2 k.p.a.). W ocenie Sądu, udostępnienie informacji po wniesieniu skargi, nie stanowi uwzględnienia skargi w całości w rozumieniu art. 54 § 3 p.p.s.a., bowiem obowiązkiem Sądu jest rozstrzygnięcie czy organ pozostawał w bezczynności (art. 149 §1 pkt 3 p.p.s.a.), czy bezczynność miała charakter rażącego naruszenia prawa (§ 1a) oraz ewentualne wymierzenie grzywny lub też przyznanie sumy pieniężnej (§ 2).”

,,Sąd administracyjny, do którego trafiła skarga na bezczynność pełni rolę arbitra, który ma przede wszystkim przesądzić czy wnioskodawca żąda informacji, o której mowa w art. 1 ust. 1 ustawy i tym samym czy ustawa ta znajduje zastosowanie. Skarga na bezczynność w tego rodzaju sprawach chroni wnioskodawcę przed arbitralną decyzją organu, która uniemożliwia uzyskanie żądanej informacji (por. wyroki Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 7 lipca 2010r., sygn. akt I OSK 592/10 oraz z dnia 6 października 2011 r., sygn. akt I OSK 1510/11 dostępne w Centralnej Bazie Orzeczeń Sądów Administracyjnych).”