WSA w Bydgoszczy w wyroku z dnia 10 maja 2017 r. (sygn. II SA/Bd 1369/16) kontrolował proces realizacji prawa do informacji w którym wnioskodawca zwrócił się do Portu Lotniczego w Bydgoszczy z następującymi pytaniami:

,,1. dlaczego Port Lotniczy B. S.A. występuje w kampanii reklamowej pod nieistniejącą firmą “Port Lotniczy B. –T. “?

2. Czy nie istnieje ryzyko poniesienia przez Port Lotniczy B. odpowiedzialności za posługiwanie się marką “T.”? Czy Port Lotniczy B. wystąpił do władz miasta T. lub innego uprawnionego podmiotu o zgodę na posługiwanie się nazwą “T.”?

3. Jakie są koszty kampanii reklamowej?

4. Kto jest adresatem kampanii reklamowej, mając na uwadze niepodjęcie jeszcze przez Walne Zgromadzenie Akcjonariuszy Portu Lotniczego B. decyzji o zmianie nazwy?

5. Jakie są skutki kampanii reklamowej?

6. Czy Zarząd Portu Lotniczego B. poczuwać się będzie do odpowiedzialności za szkodę, która może powstać w wizerunku Portu Lotniczego B., gdyby Zarządowi Portu Lotniczego B. nie udało się przeforsować zmiany nazwy Portu?”.

Udzielona została odpowiedź na pytania  w zakresie objętym pkt 1 – 2 i pkt 4 – 6 wniosku oraz na podstawie art. 5 ust. 1 i 2 w związku z art. 2 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej w związku z art. 3 i art. 11 ustawy o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji odmówiono udzielenia informacji w zakresie objętym pkt 3 wniosku z uwagi na ochronę tajemnicy przedsiębiorstwa PLB S.A. oraz przedsiębiorstwa kontrahenta – wykonawcy kampanii reklamowej.

WSA stwierdził : ,,NSA w wyroku z dnia 28 października 2016 r., sygn. akt I OSK 603/15 (CBOSA) stwierdził jednak, że nie jest uzasadnione stanowisko, iż w przypadku, gdy informacje związane są z prowadzoną przez przedsiębiorcę działalnością, wystarczające jest, aby przedsiębiorca podjął w stosunku do tych informacji środki ochrony w celu zachowania ich w poufności, tj. że informacja staje się “tajemnicą”, kiedy przedsiębiorca przejawi wolę zachowania jej jako nierozpoznawalnej dla osób trzecich. Art. 5 ust. 2 u.d.i.p. określa bowiem wyjątek od zasady, jawności informacji publicznych (art. 61 Konstytucji RP, art. 1 ust. 1 oraz art. 2 ust. 1 i 2 u.d.i.p.), nie może zatem być interpretowany w sposób naruszający tą zasadę. W konsekwencji interpretacja dopuszczająca możliwość objęcia tajemnicą przedsiębiorstwa informacji publicznej na podstawie arbitralnej decyzji przedsiębiorcy musi być uznana za wadliwą. Przyjęcie takiego stanowiska czyniłoby bowiem fikcyjnym konstytucyjnie chronione prawo obywatela do uzyskania informacji publicznej, ponieważ dla pozbawienia go dostępu do szerokiego kręgu informacji wystarczającym byłoby formalne i niepodlegające jakiejkolwiek kontroli zadeklarowanie przez przedsiębiorcę zastrzeżenie, że określone informacje stanowią tajemnicę przedsiębiorstwa.

Konsekwentnie zatem należy przyjąć, że złożone przez przedsiębiorcę ewentualne zastrzeżenie może stać się skuteczne dopiero w sytuacji, gdy podmiot zobowiązany do ujawnienia informacji, po przeprowadzeniu stosownego badania, zgodnie z obowiązującym prawem przesądzi, że zastrzeżone przez niego informacje mają charakter tajemnicy przedsiębiorcy. Jeżeli natomiast w wyniku sądowej kontroli okaże się, że zastrzeżona informacja nie stanowi tajemnicy przedsiębiorcy, to zadeklarowane zastrzeżenie staje się bezskuteczne (por. również wyrok WSA w Warszawie z 12 października 2012 r., sygn. akt II SA/Wa 1483/12, wyrok WSA w Gdańsku z 4 września 2013 r., sygn. akt II SA/Gd 321/13, czy wyrok WSA w Łodzi z 9 czerwca 2014 r., sygn. akt II SAB/Łd 50/14 (CBOSA). Oznacza to, że organ dysponujący żądaną informacją publiczną i jednocześnie przyjmujący zastrzeżenie, że stanowi ona tajemnicę przedsiębiorcy jest obowiązany dokonać oceny zasadności wyłączenia jawności żądanej informacji (por. wyrok WSA w Poznaniu z dnia 5 listopada 2014 r. sygn. akt II SA/Po 765/14, CBOSA).”.