WSA w Warszawie w wyroku z dnia 7.11.2016 r. (sygn. II SAB/Wa 426/16) , kontrolował proces realizacji prawa do informacji, w którym Wnioskodawca zwrócił się do Ministra Edukacji Narodowej o udostępnienie ,,1) kopii materiałów audiowizualnych, stenogramów, protokołów lub innych dokumentów, na których zarejestrowano przebieg 39 spotkań zespołu Ekspertów Dobrej Zmiany (zgodnie z informacją na stronie link), 2) udostępnienia budżetu, który został przeznaczony i wydany na spotkanie opisane w punkcie 1) “.

WSA skargę oddalił i  stwierdził: ,,Objęte wnioskiem informacje należy zakwalifikować jako dokumenty wewnętrzne, robocze niemające charakteru oficjalnego. Niewątpliwie służą one do realizacji zadania publicznego, ale nie przesądzają o zamierzonym kierunku organu w konkretnej sprawie. Żądane materiały służą wymianie informacji, uzgadnianiu stanowisk i poglądów. Nie są wiążące dla organu. Mają charakter konsultacyjny, wewnętrzny, który służy do wyłonienia wniosków, kierunków, strategii. Nie mają one waloru oficjalności. Są niewiążącymi stricte roboczymi opiniami. Nawet jeśli projektują określony sposób działania, to nie dotyczą sfery faktów, a ewentualnych, potencjalnych zamierzeń. Skoro zatem żądane materiały audio, stenogramy, protokoły 39 spotkań zespołu Ekspertów Dobrej Zmiany nie stanowią informacji publicznej, organ nie miał obowiązku ani dokonania czynności materialno-technicznej w postaci ich udostępnienia, ani też wydania decyzji administracyjnej”.

W dalszej części uzasadnienia przywołał WSA opinię sądów wedle których : ,,sądy administracyjne wielokrotnie dawały wyraz stanowisku, że nie wszystkie dokumenty wewnętrzne stanowią informację publiczną. Część z nich wprawdzie służy realizacji jakiegoś zadania publicznego, ale nie przesądzają one o kierunku działania organu w konkretnej sprawie. Dokumenty, które służą gromadzeniu i wymianie informacji oraz uzgadnianiu stanowisk i poglądów, nie są w żadnej mierze wiążące dla organu, ewentualnie mają jedynie charakter organizacyjny i porządkowy, nie podlegają zatem udostępnieniu w trybie ustawy o dostępie do informacji publicznej. Takiego charakteru nie mają też opinie i ekspertyzy, służące gromadzeniu informacji, które w przyszłości mogą zostać wykorzystane w procesie decyzyjnym (por. np. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 21 czerwca 2012 r., sygn. akt I OSK 666/12, wyrok NSA z dnia 15 lipca 2010 r., sygn. akt I OSK 707/10 i wyrok NSA  z dnia 27 stycznia 2012 r., sygn. akt I OSK 2130/11). Powyższe potwierdza również wyrok NSA o z dnia 14 września 2012 r., sygn. akt I OSK 1203/12, w którego uzasadnieniu wskazano, że “od dokumentów urzędowych w rozumieniu ustawy o dostępie do informacji publicznej, odróżnia się dokumenty wewnętrzne, służące wprawdzie realizacji jakiegoś zadania publicznego, ale nie przesądzające o kierunkach działania organu. Dokumenty te służą wymianie informacji, zgromadzeniu niezbędnych materiałów, uzgadnianiu poglądów i stanowisk. Mogą mieć dowolną formę, nie są wiążące co do sposobu załatwienia sprawy, nie są w związku z tym wyrazem stanowiska organu, nie stanowią więc informacji publicznej”.