NSA w wyroku z dnia 20 maja 2016 r. (I OSK 3228/14) stwierdził: ,,W ocenie NSA żądanie udostępnienia numerów służbowych telefonów pracowników organu nie dotyczy udostępnienia informacji publicznej i co za tym idzie nie jest objęte prawem obywatela do uzyskania informacji publicznej. NSA w tego rodzaju sprawach zajmuje przy tym jednolite – odmienne od prezentowanego w skardze kasacyjnej – stanowisko (por. wyroki z dnia 21 kwietnia 2016 r., sygn. I OSK 2553/14, z dnia 5 lutego 2016 r. sygn. akt: I OSK 2607/14 i I OSK 2458/14, oraz z dnia 14 października 2015 r., sygn. akt I OSK 2056/14, wszystkie dost. CBOSA. Informacja o numerach telefonów służbowych (komórkowych) odnosi się bowiem do narzędzi, jakimi posługuje się organ oraz wyposażeni w nie jego pracownicy – w zakresie realizacji obowiązków służbowych. Znajomość numerów telefonów sprowadza się w istocie wyłącznie do informacji o cyfrach, które identyfikują abonenta, zaś znajomość numeru oraz osoby, której został on przypisany (imię, nazwisko, stanowisko służbowe), pozwala jedynie na uzyskanie połączenia z jego użytkownikiem. Informacja takowa stanowi zatem jedynie informację o narzędziach, które służą do użytku wewnętrznego i stanowią techniczne rozwiązanie w zakresie bezpośredniej komunikacji pomiędzy osobami wykonującymi obowiązki służbowe w danym organie. Nie jest to informacja o faktach dotyczących zasad funkcjonowania podmiotu, jak i trybu jego działania (art. 6 ust. 1 pkt 3 lit. a u.d.i.p.). Niewątpliwie nie mieści się ona w problematyce sposobu zorganizowania pracy danego podmiotu rozumianej jako zespół pewnego rodzaju norm organizacyjnych, które wyznaczają sposób funkcjonowania jednostki organizacyjnej, w szczególności załatwiania spraw obywateli i zadań służbowych. Informacja, której domaga się skarżący, w istocie nawet nie odnosi się do zasad korzystania z narzędzia, jakim jest służbowy telefon komórkowy. Znajomość numeru telefonu komórkowego jako środka technicznego będącego w dyspozycji konkretnej osoby pełniącej funkcje publiczne nie jest źródłem wiedzy w tak przedstawionym zakresie problematyki dotyczącej zasad funkcjonowania podmiotu i trybu jego działania. Informacja o numerze służbowego telefonu komórkowego nie stanowi także informacji o wydatkowaniu środków publicznych przeznaczonych na funkcjonowanie organu, odmiennie niż chociażby informacja o ilości tego rodzaju telefonów, podmiotach którym je przydzielono i kosztach funkcjonowania tego kanału łączności ponoszonych przez organ władzy publicznej”.

Komentarz dr Piotr Sitniewski: Od wielu lat kiedy tylko pojawił się wyrok WSA w Szczecinie wedle którego ,,Telefon służbowy (komórkowy) Prezydenta Miasta służy niewątpliwie wykonywaniu przez niego czynności służbowych, a więc jest narzędziem służącym do wykonywania powierzonych mu prawem zadań publicznych. Identyfikację tego narzędzia stanowi numer telefonu. Informacja o tym numerze wynika wprost z dokumentu dotyczącego świadczenia na rzecz dysponenta tego telefonu usługi telekomunikacyjnej.Informacja o numerze tego telefonu spełnia zatem kryteria uznania jej za informację publiczną” (wyrok WSA w Szczecinie z dnia 09.08.2012; sygn. II SAB/Sz 28/12), twierdziłem, że to jest błędny kierunek interpretacji zakresu pojęciowego informacji publicznej. W komentowanym wyroku NSA po raz kolejny potwierdził, żę prawo do informacji musi służyć jakiemuś zobiektywizowanemu celowi i nieść w sobie jakikolwiek walor poznawczy w świetle podstawowego celu dla którego została stworzona ustawa – kontroli społecznej władzy. Podawanie numerów tel. komórkowych jest oczywiście możliwe, jak organ uzna to za stosowne, ale nie istnieje prawo podmiotowe domagania się by każdy numer telefonu komórkowego służbowego był z automatu podawany do publicznej wiadomości. Czy sędzia na dyżurze aresztowym ma ujawnić swój numer komórki służbowej? Czy Prezes TK (nieważne kto pełni tę funkcję) ma ujawniać numer swojej komórki służbowej? Prezydent R.P. tez? Wystarczy, że na twitterze Jego aktywność jest zauważalna.

W pełni popieram taki właśnie zakres znaczeniowy pojęcia informacja publiczna.