WSA w Łodzi kontrolując proces realizacji prawa do informacji w wyroku z dnia 28.03.2017 r. (sygn. II SA/Łd 27/17) stwierdził: ,,przy kolizji prawa do informacji z prawem do ochrony danych osobowych, należy przyznać priorytet prawu do informacji publicznej. Zważywszy, że w ramach gospodarki rynkowej nie istnieje przymus zawierania umów z podmiotami publicznymi. Dlatego podmiot (w tym osoba fizyczna) zawierając umowę cywilnoprawną z podmiotem publicznym nie może oczekiwać, że w zakresie takich danych jak imię i nazwisko lub firma, przedmiot umowy, wysokość wynagrodzenia, zachowa prawo do prywatności”. 

W sprawie wnioskodawca zażądał udostępnienia od organu informacji na temat ,, czy kiedykolwiek opracowywanie opinii prawniczych osobom trzecim za wynagrodzeniem w prowadzonych sprawach administracyjnych oraz czy udostępniane były tym osobom akta postępowań administracyjnych? Jeżeli tak, wnoszę o udostępnienie kopii umów zawartych z tymi osobami na te usługi oraz kopie dokumentów poświadczających wypłacone przez organ wynagrodzenie“.

WSA dodatkowo wyjaśnił: ,, Z lektury akt administracyjnych, a w szczególności z treści kontestowanych w sprawie rozstrzygnięć wynika, że zasadniczy spór w sprawie sprowadza się do oceny czy odmowa udostępnienia informacji publicznej w zakresie wskazania kto realizował na rzecz organu usługę (świadczył porady prawne) z powołaniem na przepis art. 5 ust. 2 u.d.i.p., zyskuje uzasadnienie.

W ocenie składu orzekającego stanowisko organów obu instancji nie może oprzeć się krytyce, bowiem przepis art. 5 ust. 2 u.d.i.p. stanowi, iż prawo do informacji publicznej podlega ograniczeniu ze względu na prywatność osoby fizycznej lub tajemnicę przedsiębiorcy. W sprawie nie mamy do czynienia z prywatnością osoby fizycznej, ponieważ podmiot realizujący usługę na rzecz organu państwa, który wystawił temu organowi fakturę to przedsiębiorca, czyli chociażby osoba fizyczna prowadząca jednoosobową działalność gospodarczą. Taki podmiot chroni jedynie tajemnica przedsiębiorcy, która – zgodnie z ugruntowanymi poglądami judykatury – rozciąga się na nieujawnione do wiadomości publicznej informacje techniczne, technologiczne, organizacyjne przedsiębiorstwa lub inne informacje posiadające wartość gospodarczą, co do których przedsiębiorca podjął niezbędne działania w celu zachowania ich poufności. Stanowisko w tym zakresie zyskuje potwierdzenie w orzecznictwie, które Sąd czyni własnym stanowiskiem w sprawie (por. np. wyroki NSA: z dnia 28 kwietnia 2016 roku, sygn. I OSK 2456/14; z dnia 5 lipca 2013 roku, sygn. I OSK 511/13; wszystkie powołane orzeczenia są dostępne w Centralnej Bazie Orzeczeń Sądów Administracyjnych pod adresem orzeczenia.nsa.gov.pl). Zdaniem Sądu, tajemnica przedsiębiorcy nie rozciąga się w szczególności na firmę (czyli nazwę), formę organizacyjno – prawną, siedzibę, czy przedmiot prowadzonej działalności gospodarczej.

Sąd w składzie rozpoznającym sprawę niniejszą reprezentuje pogląd, iż przy kolizji prawa do informacji z prawem do ochrony danych osobowych, należy przyznać priorytet prawu do informacji publicznej. Zważywszy, że w ramach gospodarki rynkowej nie istnieje przymus zawierania umów z podmiotami publicznymi. Dlatego podmiot (w tym osoba fizyczna) zawierając umowę cywilnoprawną z podmiotem publicznym nie może oczekiwać, że w zakresie takich danych jak imię i nazwisko lub firma, przedmiot umowy, wysokość wynagrodzenia, zachowa prawo do prywatności (por. np. wyroki WSA: w Gorzowie Wielkopolskim z dnia 19 maja 2016 roku, sygn. II SAB/Go 33/16; w Gdańsku z dnia 4 września 2013 roku, sygn. II SA/Gd 447/13). Innymi słowy, w odniesieniu do podmiotu prowadzącego działalność gospodarczą, przedsiębiorcy nie może być mowy o takiej szerokiej prywatności, jak w odniesieniu do osoby fizycznej. Podmiot realizujący usługę na rzecz organu państwa poniekąd zgadza się, akceptuje ograniczenie swojej prywatności. Dane o kontrahentach organu państwa, takie jak ich imiona i nazwiska lub nazwa, podlegają udostępnieniu w trybie informacji publicznej i nie podlegają wyłączeniu z uwagi na prywatność tych osób wskazaną art. 5 ust. 2 u.d.i.p. (por. wyrok SN z dnia 8 listopada 2012 roku, sygn. I CSK 190/12, OSNC 2013/5/67; wyroki: NSA z dnia 11 grudnia 2014 roku, sygn. I OSK 213/14; z dnia 4 lutego 2015 roku, sygn. I OSK 531/14 i inne). Dane osobowe osób, z którymi zawarto umowy cywilnoprawne, umożliwiają ocenę, czy realizację umowy organ powierzył osobom posiadającym odpowiednią wiedzę i umiejętności pozwalające na jej wykonanie, a sama umowa nie była w istocie zakamuflowanym sposobem nieuprawnionego przepływu środków publicznych do osób prywatnych (por. P. Szustakiewicz, Glosa do wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 25 kwietnia 2014 roku, sygn. I OSK 2499/13, ZNSA 2015/5/180)”.