WSA w Warszawie w wyroku z dnia 16.3.2018 r. (II SAB/Wa 667/17) kontrolował proces realizacji prawa do ponownego wykorzystywania informacji sektora publicznego.

W sprawie wnioskodawca zwrócił się z wnioskiem do  Centrum Systemów Informacyjnych Ochrony Zdrowia, na podstawie ustawy o ponownym wykorzystywaniu informacji sektora publicznego (tekst UPWISP), “o udzielenie informacji w postaci “treści inicjalnych” (tj. tekstów, artykułów oraz elementów graficznych) mających stanowić bazową zawartość portalu […] tworzonego w ramach projektu […]”. Podał, że informację planuje wykorzystywać w celu komercyjnym – planuje uruchomić portal internetowy zawierający artykuły o tematyce zdrowotnej. Wniósł, aby odpowiedź przesłać w formie elektronicznej zapisanej na płycie CD lubDVD w formacie takim jaki został przekazany przez wykonawcę.

Dyrektor Centrum Systemów Informacyjnych Ochrony Zdrowia w odpowiedzi poinformował, że wskazana przez wnioskodawcę regulacja nie znajduje zastosowania w odniesieniu do zgłoszonego żądania. Podał, że  “Ustawa z 2016 r. o ponownym wykorzystywaniu informacji sektora publicznego znajduje zastosowanie jedynie do takich informacji, które – oceniane przez pryzmat przepisów u.d.i.p. – posiadają status informacji publicznej”. Dyrektor stwierdził, że wnioskowane informacje nie stanowią informacji publicznej. Podniósł, że materiały, które znajdują się w posiadaniu Centrum Systemów Informacyjnych Ochrony Zdrowia zostały uzyskane w wyniku przeprowadzenia postępowania w trybie przetargu nieograniczonego zgodnie z ustawą Prawo zamówień publicznych, którego przedmiotem było m.in. przygotowanie i zamieszczenie na portalu treści inicjalnych, opisanych m.in. jako krótkie teksty wprowadzające, autorskie artykuły eksperckie, analizy merytoryczne i statystyczne z zakresu ochrony zdrowia, prawa w ochronie zdrowia, systemów informacyjnych w ochronie zdrowia. Nie są to materiały, które dotyczące bezpośrednio działalności organu (jego polityki wewnętrznej, formy organizacyjnej, struktury, organizacji, majątku, prowadzonych spraw), a opisują ogólne zagadnienia z zakresu ochrony zdrowia w celu upowszechnienia wiedzy na ten temat. Materiały te nie stanowią również dokumentu urzędowego, a dokumenty prywatne wytworzone przez podmiot prywatny. Dokumenty prywatne, które podmiot prywatny składa do organu nie stanowią informacji publicznej. Ponadto dokumenty o charakterze przygotowawczym do użytku wewnętrznego administracji są wyłączone z zakresu informacji publicznej podlegającej udostępnieniu z uwagi na potrzebę stworzenia władzy czasu do namysłu”.

WSA stwierdził dwie bardzo istotne rzeczy: 

1. Uznał, że zakres żądania obejmuje informacje sektora publicznego. W wyroku WSA czytamy wprost: ,,Podnoszone przez organ w piśmie (…) kwestie dotyczące definicji informacji publicznej, braku statusu dokumentu urzędowego, charakteru dokumentu prywatnego jak też kwalifikacji żądanych informacji jako materiałów wewnętrznych – na gruncie tej sprawy w świetle powołanych wyżej okoliczności – nie mają żadnego znaczenia”.
2. Centrum Systemów Informacyjnych Ochrony Zdrowia jest zgodnie z § 1 pkt 1 załącznika nr 1 do Zarządzenia Ministra Zdrowia z dnia 1.7.2010 r. w sprawie Centrum Systemów Informacyjnych Ochrony Zdrowia (Dz.Urz.MZ z 2010 r. Nr 9, poz. 56 ze zm.), państwową jednostką budżetową podległą ministrowi właściwemu do spraw zdrowia, właściwą w zakresie systemów informacyjnych ochrony zdrowia. Centrum Systemów Informacyjnych Ochrony Zdrowia jest zatem podmiotem zobowiązanym na gruncie u.p.w.i.s.p.

Komentarz dr Piotr Sitniewski: zbieżne stanowisko wyrażałem od samego początku, i można się z nim zapoznać w komentarzu do ustawy o ponownym wykorzystywaniu informacji sektora publicznego mojego autorstwa, w którym czytamy m.in.: ,,Porównując prawo do informacji oraz prawo do ponownego wykorzystywania ISP, należy stwierdzić, że oba te prawa różnią się znacząco. To, co je łączy to fakt, że każda realizacja prawa do ponownego wykorzystywania wpisuje się w zasadę przejrzystości działań władz publicznych. Takie założenie jednak nie występuje, co do zasady, przy realizacji prawa do informacji. Co do zasady realizacja prawa do informacji nie jest działaniem, które jest jednocześnie ukierunkowane na stworzenie określonych dóbr, produktów i usług w oparciu o pozyskane informacje sektora publicznego. Jednak zależności takiej wykluczyć nie można, chodź raczej będzie to następowało niejako przy okazji, jako uboczny wynik kontroli społecznej sprawowanej w oparciu o przepisy DostInfPubU. Tym samym można przyjąć założenie, że każda informacja publiczna jest jednocześnie informacją sektora publicznego, ale nie zawsze każda ISP stanowić będzie jednocześnie informację publiczną”.