WSA w Krakowie w wyroku z dnia 6 września 2016 r. (II SAB/Kr  122/16) stwierdził, że: ,,na dzień złożenia skargi do sądu, tj. 27 czerwca 2016 r., Burmistrz Miasta R. pozostawał w bezczynności i to bezczynności rażąco naruszającej prawo. W ocenie Sądu podejmowane przez ten organ działania były bowiem nacechowane złą wolą w załatwieniu wniosku i w rzeczywistości miały na celu jedynie nieustanne przedłużanie postępowania, nie zmierzając tak naprawdę do faktycznego załatwienia sprawy poprzez udzielenie stronie skarżącej żądanej informacji. Wystarczy wskazać, że od dnia złożenia wniosku o udostępnienie informacji publicznej (1 marca 2016 r.) do dnia jej udzielenia stronie skarżącej (12 lipca 2016 r.), które jak wyraźnie podkreślił sam organ w odpowiedzi na skargę nastąpiło “w związku ze skargą skarżącej”, upłynął okres ponad 4 miesięcy”.

,,Wskazać również należy, że Sądowi z urzędu znany jest fakt, że Burmistrz Miasta R. był i jest stroną licznych postępowań w przedmiocie udostępnienia informacji publicznej, w których to sprawach często reprezentowany jest przez profesjonalnego pełnomocnika, a w związku z tym powinien wykazać się on wyższym stopniem znajomości przepisów regulujących postępowanie w sprawie udostępnienia informacji publicznej i z tego też powodu już wydanie decyzji o umorzeniu postępowania przez Burmistrza Miasta R. było działaniem dyskusyjnym, które można poczytywać jako zmierzające do nieuzasadnionego przedłużenia postępowania”.

,,W ocenie Sądu dwukrotne przedłużanie przez Burmistrza Miasta R. terminu załatwienia sprawy było oczywiście niezasadne. Po pierwsze, decyzja organu odwoławczego nie pozostawiała wątpliwości, co do kierunku jej załatwienia, a w związku z tym nie było podstaw do występowania do tego organu o jej wyjaśnienie. Po drugie, Burmistrz Miasta R. jako podmiot, który wytworzył żądaną informację, był w jej posiadaniu od samego początku postępowania. Nie kwestionował także faktu, że stanowi ona informację publiczną. Dlatego też zwłoka organu w udzieleniu wnioskowanej informacji, które – jak było to już wyżej podkreślane – nastąpiło dopiero “w związku ze skargą skarżącej” w dniu 12 lipca 2016 r., musi być oceniona jako rażąca”.

Wyrok pokazuje jak ważne jest by podmioty zobowiązane ściśle przestrzegały terminów wskazanych w art. 13 udip na rozpatrzenie sprawy.