WSA w Warszawie w wyroku z dnia 20 kwietnia 2017 r. (II SAB/Wa 22/17) kontrolował proces realizacji prawa do informacji, w którym to wnioskodawca zwrócił się w trybie udip do Prezesa Sądu o udostępnienie kopii konkretnego wskazanego postanowienia. Prezes Sadu stwierdził: ,,brak jest podstaw do udostępnienia żądanych informacji w trybie ustawy o dostępie do informacji publicznej. Zdaniem organu, ustawa o dostępie do informacji publicznej wskazuje w jakich przypadkach dostęp do informacji podlega ograniczeniu i z jakich przyczyn żądane przez wnioskodawcę informacje nie mogą zostać udostępnione”.

WSA uznał skargę za zasadną i zobowiązał do rozpatrzenia wniosku. WSA w uzasadnieniu swego wyroku w sposób niezwykle klarowny i jasny wykazał, jak należy stosować zasadę z art. 1 ust. 2 udip, w sytuacji jeżeli wniosek dotyczy konkretnych dokumentów znajdujących się w aktach sprawy.

W uzasadnieniu wyroku WSA czytamy:

,,W sprawie nie będzie miało zastosowania stanowisko NSAo wyrażone w uchwale z dnia 9 grudnia 2013 r., sygn. akt I OPS 7/13, dotyczy całkowicie innej sytuacji. W uchwale tej ostatecznie rozstrzygnięto problem dostępu w trybie ustawy o dostępie do informacji publicznej do całych akt postępowania, wskazując, iż tak pojmowane akta sprawy – jako zbiór materiałów zakończonego postępowania – nie mogą być objęte wnioskiem o udostępnienie informacji publicznej. W ocenie powyższej uchwały, materiały te w ogóle nie mają przymiotu informacji publicznej. Tymczasem przedmiotem niniejszej sprawy nie jest dostęp do akt całego postępowania – czyli zbioru materiałów z tego postępowania, czy też jakiś konkretny dokument należący do tego zbioru, ale uzyskanie w trybie dostępu do informacji publicznej orzeczenia wydanego we wskazanej we wniosku Stowarzyszenia z dnia […] października 2016 r. – sprawie”.

,,Organ bezzasadnie przywołuje treść art. 95b k.p.k., uważając, że jest on przepisem szczególnym w rozumieniu art. 1 ust. 2 udip. Przepis ten jest przepisem procesowym, określającym sposób działania sądu w przypadku odbywania posiedzeń. Wedle jego brzemienia posiedzenia odbywają się bez udziału publiczności, co jednak nie oznacza, że w ten sposób został wprowadzony specjalny rodzaj “tajemnicy posiedzeń”. Przepis ten ogranicza jawność zewnętrzną postępowania, dotyczącą udziału w posiedzeniu publiczności. Przywołany wyżej przepis procedury karnej odnosi się zatem do formy działania sądu i nie może być uznany jako norma szczególna, o którym mowa w art. 1 ust. 2 udip, traktowana rozszerzająco. Taka wykładnia normy szczególnej jest niedopuszczalna. Zatem rozpatrując niniejszą sprawę, Prezes Sądu Rejonowego […] powinien procedować w ramach przepisów udip. Skoro tego nie uczynił, uznać należy, iż nie podjął stosownych, prawem przewidzianych czynności.

Jednak z samej okoliczności, iż przedmiot żądania należy do kategorii informacji publicznej, w rozumieniu przepisów ustawy o dostępie do informacji publicznej, nie oznacza, iż musi być on wprost udostępniony zainteresowanemu przez podmiot zobowiązany. Udip w art. 5 zawiera szereg ograniczeń w zakresie udostępniania żądanej informacji, jednakże zastosowanie tych ograniczeń wymaga wydania stosownej decyzji, określonej w art. 16 ustawy. Jednym z takich ograniczeń może być np. ochrona danych osobowych, przewidziana w przepisach ustawy o ochronie danych osobowych. Wskazać tu także należy, iż zazwyczaj udostępnienie tego typu informacji, jak przedmiotowa informacja, to jest orzeczenia kończącego dane postępowanie (np. wyrok sądu administracyjnego, wyrok sądu cywilnego, decyzja ostateczna organu administracji) wymaga zastosowania przez podmiot zobowiązany do udostępnienia, stosownej anonimizacji, aby nie naruszyć praw wynikających z ochrony danych osobowych. Dlatego rzeczą podmiotu zobowiązanego do udostępnienia informacji, jest dokonanie takiej anonimizacji, która uniemożliwi identyfikację osób objętych danym orzeczeniem (porównaj wyrok WSA w Poznaniu z dnia 5 czerwca 2013 r., sygn. akt IV SA/Po 23/13 oraz wyrok WSA w Łodzi z dnia 25 września 2014 r., sygn. akt II SA/Łd 699/14). Zaznaczyć tu jednak należy, iż sama anonimizacja może być w pewnych sytuacjach środkiem niewystarczającym dla zastosowanie prawa do prywatności uczestników danego postępowania karnego, co z kolei może uzasadniać wydanie decyzji o odmowie udostępnienia żądanej informacji publicznej“.