Dostęp czy ponowne ?

ponowne-wykorzystanie-informacji-2WSA w Krakowie w wyroku z dnia 31.10.29016 r. (sygn. II SAB/Kr 141/16) rozpatrywał skargę dziennikarza na bezczynność w zakresie realizacji prawa do informacji. Wniosek dziennikarza dotyczył: ,,Zestawienie pracowników Urzędu ze wskazaniem nazwy ukończonego kierunku studiów lub szkoły w tym specjalności i ewentualnych studiów podyplomowych“.

Burmistrz stwierdził m.in.: ,,Informacja, której domaga się skarżący nie została wytworzona przez organ w celu publikowania jej na portalach internetowych lub dziennikach, czyli w prasie. Dane dotyczące wykształcenia pracowników Urzędu Miasta i Gminy zostały zebrane i są przetwarzane w celu ustalenia, czy osoba kandydująca na stanowisko pracownika samorządowego spełnia wymagania określone przepisami prawa oraz wymogami zawartymi w ogłoszeniu o konkursie, dotyczące kwalifikacji i wykształcenia pracowników. Organ za zasadne uznał wezwanie skarżącego o uzupełnienie wniosku z dnia 6 lipca 2016 r., bowiem dostęp do informacji publicznej nie uzasadnia ponownego jej wykorzystywania, natomiast wszystkie pisma oraz informacje publiczne udzielane portalowi “[…]”, były ponownie wykorzystywane poprzez publikowanie ich na portalu z reguły jako temat artykułu z konkretną postawioną przez dziennik tezą. W ocenie organu odwoławczego, uchwalenie ustawy o dostępie do informacji publicznej miało na celu zapewnienie obywatelom dostępu do informacji o zamierzeniach, działaniach organów władzy publicznej, majątku publicznym, a nie zapewnienie treści czy poczytności dziennikom oraz prasie szeroko rozumianej. Natomiast cały szereg wniosków o udostępnienie informacji składanych przez skarżącego służy do tworzenia na bazie tych informacji publicznych artykułów, będących polemiką z ich treścią. Organ podniósł również, że na portalu […] zamieszczone są reklamy komercyjne i z tego tytułu redakcja uzyskuje dochody. Takie wykorzystywanie informacji publicznych w ocenie organu stanowi wypaczenie idei ustawy o dostępie do informacji publicznej, a nadto stanowi nadużycie prawa podmiotowego dostępu do informacji publicznej“.

WSA w Krakowie stwierdził: ,,Nie można postawić znaku równości pomiędzy prawem do dostępu do informacji publicznej, a prawem do ponownego wykorzystania informacji publicznej, z uwagi na fakt, że inne są cele udostępnienia tych informacji“. ,,O tym, który z trybów udostępnienia informacji publicznej należy stosować w danym przypadku, decyduje charakter informacji publicznej, która jest przedmiotem tego wniosku i ocena, dla jakiego pierwotnego celu publicznego dana informacja publiczna została wytworzona. Do dokonania tej oceny zobowiązany jest organ udostępniający informację”. 

W szerszym uzasadnieniu WSA wskazał, żę : ,,Podmiot zobowiązany nie może pozbawić wnioskodawcy prawa dostępu do informacji publicznej, samodzielnie ustalając, że wniosek dotyczy ponownego wykorzystywania informacji publicznej (i pozostawiając go bez rozpoznania w konsekwencji niespełnienia warunków formalnych wniosku o ponowne wykorzystywanie informacji sektora publicznego) – o ile taka okoliczność, a więc fakt celu ponownego jej wykorzystania, nie wynika wprost z treści wniosku. To wnioskodawca decyduje, czy występuje z wnioskiem o udzielenie informacji publicznej, do czego ma prawo zgodnie z art. 2 u.d.i.p, czy też o ponowne jej wykorzystywanie”. 

Decydujące znaczenie ma ustalenie i opinia WSA wyrażona w tym cytowanym zdaniu: ,, każdy dostęp do jakiegokolwiek dokumentu urzędowego czy udzielenie informacji na wniosek jest wykorzystaniem w innym celu niż ten, do którego dokument czy informacja zostały pierwotnie przeznaczone (por. M. Jaśkowska, Jakość i spójność rozwiązań prawnych w świetle nowelizacji ustawy o dostępie do informacji publicznej, w: Kryzys prawa administracyjnego, pod red. D.R. Kijewskiego, P.J. Suwają, t. l, Warszawa 2013). Natomiast w art. 2 ust. 2 Ustawy o ponownym wykorzystaniu informacji sektora publicznego nacisk jest przez ustawodawcę położony na pojęcie “celów komercyjnych lub niekomercyjnych innych niż pierwotny publiczny cel, dla którego informacja została wytworzona, a nie w ogóle inny cel. Zaaprobowanie stanowiska organu oznaczałoby, że w istocie to pojęcie prawa do informacji publicznej stałoby się puste. Każde bowiem udostępnienie informacji publicznej stanowiłoby zarazem jej udostępnienie w celu ponownego wykorzystania“.

Komentarz dr Piotr Sitniewski” W tej konkretnej sytuacji należy zgodzić się z tezami wyrażonymi przez Skład Orzekający. Niemniej jednak akcenty położone na poszczególne elementy różnic pomiędzy dostępem do informacji z ponownym wykorzystywaniem mogą okazać się niewystarczające dla uznania, że tezy wyrażone w omawianym orzeczeniu staną się wzorcem postępowań dla innych sądów.

Istotą rozróżnienia jest bowiem wskazanie przez wnioskującego(udip) / użytkownika (reuse) ,,określenie rodzaju działalności w której Informacje sektora publicznego będą ponownie wykorzystywane, w szczególności wskazanie dóbr, produktów lub usług” (patrz obligatoryjny element wniosku o ponowne wykorzystywanie I.S.P. art. 21 u. 3 PKT 4 ). Skoro tego nie ma, nie mamy do czynienia z ponownym wykorzystywaniem. Każda informacja publiczna to informacja sektora publicznego, ale nie każda informacja sektora publicznego to informacja publiczna – tu moim zdaniem leży kwintesencja rozróżnienia obu tych trybów. Najbliższe lata będą bardzo ciekawe dla obserwacji która ustawa którą wyprze w jakim obszarze.